Dobra ekranizacja słabej fikcji (cz. 9)

Daniello, jeśli rozumiesz angielski obejrzyj sobie ten krótki film:

>>>h t t p s : / / w w w .youtube. c o m / w a t c h ? v = O j 2 8 O k K shTk&t=140s<<<
(zlikwiduj spacje po www i przed 140)
Jest to rozmowa między Mattem Dillahunty'm (ateista) a jakimś dzwoniącym chrześcijaninem, który posługuje się identyczną metodą co ty wybierając, w co uwierzy (wiara).

W skrajnym uproszczeniu twoja metoda jest nierzetelna, bo jest niczym rzut monetą. Uzywając wiary MOŻNA dojść do wniosków prawdziwych, ale MOŻNA też dojść z jej pomocą do wniosków fałszywych.
Jest zatem odrzucana przez ludzi, którzy cenią sobie metody lepsze, o wiele częściej prowadzące do wniosków najbliższych prawdzie niż wiara.

Witam.

Trochę mnie tu nie było, ale widzę, że temat wciąż żywy :-)
Dla mnie zarówno intuicja jak i samoświadomość zawierają pierwiastki mistyczne wykraczjące poza definicje.
Samoświadomość właśnie pozwala nam odróżnić - kiedy kierujemy się wiedzą, kiedy intuicją, kiedy emocjami. Popełniamy błąd (na poziomie świadomości) nie wtedy, kiedy kierujemy się emocjami nawet wbrew rozsądkowi. Popełniamy bład wtedy, kiedy kierując się emocjami wmawiamy sobie, że kierujemy się wiedzą i na odwrót. Najczęsciej nasze zachowania są wynikiem mieszanki - wiedzy lub tego co nam się wydaje, emocji, intuicji.. nie mówiąc już o czynnikach zewnetrznych. Im bardziej jesteśmy samo-świadomi tym bardziej umiemy dostrzegać proporcje w tej mieszance motywów i to daje nam podstawy do wyciągania wnioskw z ewentualnych sukcesów i porażek, dlatego uważam, że rozwój samo-świadomości jest kluczowym składnikiem tego, czym jest mądrość.

..więc zupełnie nie mogę zgodzić się ze stwierdzeniem "doświadczenie i samoświadomość prowadzą człowieka daleko od mądrości"

Podzielę się pewnym wyzwaniem, ktore sobie postawiłem na najbliższe lata. Chciałbym zająć się badaniami (naukowymi tak by the way;) ) nad tematem wiary.

Dopóki nie odkryję narzędzi naukowych pozwalających na przeprowadzaniu badań nad samym Bogiem, chciałbym badać to, co badać można - a więc wpływ wiary w Boga na ludzi (w zależności od tego jaki to jest Bóg, jaki to rodzaj wiary? jak ta wiara się wyraża? Jaki ma wpływ na człowieka, społeczność?) Od pół roku studiuję psychologię zaocznie - przede mna jeszcze 3 lata studiów, które powinny pomóc mi między innymi w doborze właściwej metodologii oraz dostępie do istniejących już badań. A może autor obecnego znakomitego tematu co jakis czas podrzuci mi jakąś inspirację czy przykłady ciekawych badań? :-)

Gienek jest idiotą, ateistą którego brak wiary wynika z błędnych przekonań. Nie ma pojęcia o podstawach epistemologii, jest ignorantem w większości jakichkolwiek nauk, a przy okazji jest chlejusem. "Magiczne argumenty" o które mu chodzi ( w wykonaniu moim między innymi) to między innymi właśnie argumenty odwołujące się do mechanizmów ewolucyjnych (relacje w gatunkach społecznych, rozwój populacji, faworyzowanie osobników tego samego gatunku) w dyskusji o obiektywiźmie moralności.

Zajmuje on właściwą pozycję ze złych powodów. O ironio.

Czy mógłbyś opisać po polsku argumenty za "wdrukowaną skłonnością do pomocy osobnikom tego samego gatunku" z tego tekstu do którego linkujesz. Ja niestety nie znam j.angielskiego (tak wiem, to analfabetyzm 21-go wieku, ale juz tak u mnie zostanie) i jedynie rozpoznaję tam zdjęcie pszczółek oraz nazwisko Hamiltona. A pszczoły (wszystkie robotnice to siostry opiekujące się swoimi siostrami) i "reguła Hamiltona", to akurat argumenty za altruizmem krewniaczym, czyli altruizmem między osobnikami spokrewnionymi w dużo wyższym stopniu, niż "osobniki tego samego gatunku".

Czytałem więc o altruizmie krewniaczym, altruizmie odwzajemnionym, ale o "wdrukowanej pomocy osobnikom tego samego gatunku" nie czytałem i dlatego uznałem to za "magiczne argumenty". Jeśli się pomyliłem, to przepraszam za swój błąd.

Witaj Adventurer51!

Dziękuję za wklejenie postu tutaj.

Logiczny argument? Stuprocentowy dowód na istnienie boga? Nie z osobistego doświadczenia?
Jestem szczerze zachwycony tą obietnicą!
Jeżeli słowa nie są na wyrost, to powinieneś spodziewać się wielkiej bomby i fali nawróceń. Ze mną na czele.

Proszę, nie daj się prosić. Rozpisz się dostatecznie aby przekazać esencję dowodu, ale nie przesadnie żeby to zajmowało kilka stron. I mam nadzieję, że to nie żart.

Pozdrawiam

Ja również jestem zainteresowany tym dowodem Adventurer51 :)!

Również jestem zainteresowany !! Jako osoba świadomie podejmująca swoje działania i która swój światopogląd stara się budować na podstawie realnych przesłanek będę niezmiernie zaszczycony móc poznać ten dowód. Czekam z niecirpliwością.

He, dobrze napisane. Ciekawość wzbudzona. Teraz wystarczy unikać Twin Peaks 2, a nie daj Boże Mulholland Drive, żeby trwała wiecznie. Pozdrawiam.
PS. Również kiedyś to odkryłem co ty, ale teraz siedzę cicho, bo zmądrzałem. Kiedyś dawałem darmo, a teraz wiem, że na absolutnej tajemnicy da się zarobić jak się wie komu ją sprzedać. A są to pieniądze, o których się wam nie śniło...
PS. II ... Ziemianie.

No to żeby jeeeszcze Cię mocniej namówić: Ja też jestem maksymalnie zaciekawiony!

" Nie sądzę też, że spowoduje falę nawróceń, bo dla wielu osób to zwyczajnie nie będzie ciekawe, tak jak dla mnie nie są ciekawe operetki przy których pewna moja znajoma mdleje z emocji."

Ten dowód nie musi być "ciekawy", ma tylko dowodzić istnienia boga.

"Chcę tylko wiedzieć czy jest sens i dla kogo się rozpisywać."

Gdybym to ja miał stuprocentowy dowód na istnienie boga to na drugi dzień wszyscy już by o nim wiedzieli. Dziwne, że Tobie zajmuje już 4 dni jego napisanie na filmwebie (chyba, że to jakiś nowy super skomplikowany wzór fizyczny/matematyczny). Mimo wszystko trzymam za słowo i czekam na ten argument nie do zbicia.

STUPROCENTOWY DOWÓD NA ISTNIENIE BOGA

Na wstępie chciałem zaznaczyć, że rozumiem zarzut jaki niektórzy mogą postawić – „To dowód z osobistego doświadczenia!”. Nie zgodzę się z tym. Po prostu uważam, że sensowniej jest opisać jak się doszło do jakiegoś stanowiska niż wyskoczyć z wnioskami znikąd. Możnaby się zastanowić, co w ogóle znaczy określenie „dowód z osobistego doświadczenia”, bo o ile pojedyńcze zdarzenie jest niedostateczne do ogólnego wnioskowania to ciężko oczekiwać, że wieloletnie osobiste doświadczenia nie będą miały wpływu na czyjeś procesy myślowe, ale to dywagacje na zupełnie osobny temat.

Gdyby podzielić moją edukację na trzy etapy to wyglądałaby ona tak: W okresie szkoły podstawowej byłem wzorowym uczniem, rodzina dostawała listy gratulacyjne, a mnie pokazywano na akademiach. Piątka z minusem była dla mnie prawdziwą tragedią. W szkole średniej moje zdjęcie mogłoby widnieć w encyklopedii przy haśle „zdolny, ale leniwy”. Odkryłem, że przy minimalnym (lub wręcz zerowym) nakładzie starań, mogę otrzymywać oceny dopuszczające, co mnie w zupełności satysfakcjonowało, a nauczycieli i opiekunów doprowadzało do szewskiej pasji. Na studiach byłem przeciętny. Kierunek mnie interesował i nie można było nadrabiać zmyślaniem jak w dzieciństwie, ale lenistwo poprzednich lat weszło mi w nawyk…

Na tychże studiach, na ostatnim roku miałem spore kłopoty z jedną z koleżanek. Dziś to, co robiła określa się mianem uporczywego stalkingu i w niektórych przypadkach kara więzieniem. Niestety, wtedy polski wymiar sprawiedliwości nie miał takiej praktyki, a policja mnie wręcz wyśmiała. Żaliłem się niektórym znajomym, na co oni reagowali mniej więcej tymi słowy: „Co?! To Ty dopiero teraz się zorientowałeś, że ona jest zdrowo porąbana? Przecież od początku wszyscy ją omijali szerokim łukiem!”. Jak się miało się potem okazać w życiu do niektórych informacji byłem „ostatni w kolejce”.

Ktoś zniecierpliwiony powie – Cool story bro, ale jak to nudne bajdurzenie ma się do ateizmu? Spieszę z odpowiedzią: Chciałem zilustrować na własnym przykładzie, że można być sprawnym intelektualnie, ale jednocześnie emocjonalnym kaleką. W psychologii został nawet ukuty temin inteligencji emocjonalnej mierzonej w ilorazie EQ. Jego autorem jest Daniel Goleman.

Do sedna więc. O ile wszystkie argumenty proteistyczne są możliwe do obalenia na poziomie intelektualnym, co Impactor (przyznam - bezbłędnie) czyni od lat, to na poziomie emocji i ogólnoludzkiej empatii sprawa wygląda diametralnie inaczej. Mówienie ludziom, że Boga nie ma jest jak pójście do kina, przerwanie projekcji wtargnięciem przed ekran i wykrzykiwanie „Ludzie! To na co patrzycie nie dzieje się naprawdę! To są aktorzy i efekty specjalne! Oni tylko udają!”. Zapewniam, że procent ludzi, którzy rozumieją, co się de facto dzieje w kinie i tych, którzy rozumieją, co się de facto dzieje w kościele jest podobny. Nie mówi się o tym głośno, bo jest to swego rodzaju tabu kulturowe. Temat, którego się nie porusza, żeby nie psuć pewnej atmosfery, która została zawarta w niepisanej umowie. Ci którzy to rozumieją i spotkają kogoś autentycznie wierzącego, nie chcą rozwiewać złudzeń takiej osoby, tak jak dorośli nie chcą tego robić wobec dzieci wierzących w Świętego Mikołaja. Dokładnie o tym mówił były prezydent Aleksander Kwaśniewski, wypowiadając słynne zdanie „Nie była mi dana łaska wiary”. To była delikatna deklaracja wyboru niepopularnej dla polityka ścieżki w której ten nie ma ochoty na udawanie przed obywatelami kogoś kim nie jest. Można przypuszczać, że między innymi to stwierdzenie zapewniło Kwaśniewskiemu sympatię ludzi, bo był głową państwa przez dwie kadencje.

Tak wyglądają moje wnioski i droga, która mnie do nich doprowadziła. Doskolane rozumiem ateistów, bo kiedyś byłem dokładnie w tym samym punkcie – „nie rozumiałem, że nie rozumiem”.

Za jakiś czas opublikuję drugi artykuł w którym przedstawię jeszcze jeden dowód na istnienie Boga i podpowiem, którego Boga najlepiej wybrać.